آفتاب نیمه‌ی شعبان

… وعده ی خدا حتمی است.

امام مهدی علیه السلام نوید بخش نجات و رهایی است و آمدنش، تحقّق آرزوی دیرینه ی انسان در پهنه ی زمان و گستره ی زمین است.

آمدنش، «فجر اسلام» را دوباره از افق تاریخ، تابنده خواهد ساخت، آن گونه که انقلاب اسلامی و امام راحل رحمه الله با معجزه ی «خون» و سلاح «شهادت»، انفجاری در عصر ظلمت و سکون و سکوت پدید آورد و لرزه بر بنیان طاغوت ها و ابرقدرت ها انداخت.

حکومت جهانی آن پیشوای پنهان، درخشش دوباره ی ایمان و تجلّی قدرت الهی در پهنه ی گیتی خواهد بود که در «آخر الزمان»، به دست «صاحب زمان» انجام خواهد یافت.

سالاری از دودمان رسول، امامی از تبار عصمت و ولایت، و پیشوایی از نسل زهرا علیه السلام ظهور خواهد کرد که آن «پرچم هدایت» را که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم برافراشت و به دست علی و آل علی سپرد، در مقطعی دیگر از تاریخ، دوباره برخواهد افراشت؛ تا جهان را در سایه ی آن رایتِ بلندخدایی، بار دیگر به ساحل امن و به وادی ایمن برساند.

«نیمه ی شعبان»، نوید بخش برآمدن این آرزوهای دیرین است.

و… آن روز، روزی دیدنی و شیرین است.

روزی که جز «حق»، هیچ چیز حاکمیت نداشته باشد،

روزی که جز «عدالت»، هیچ سکه ای رواج نداشته باشد،

و قانونی جز «قرآن» اجرا نگردد،

و حاکمی جز مهدی علیه السلام فرمان نراند.

تحقّق این امید و آرزو، تلاشی عظیم و مجاهدتی سترگ می طلبد تا همه ی زمینه ها فراهم آید و موانع برچیده شود.

اراده ی الهی نیز پشتوانه ی این تحوّل تاریخی و فرا رسیدن آن «عصر درخشان» است؛ ولی آمادگی همه جانبه ی امّت انقلابی نیز شرط آن است.

مگر می توان هم آغوش «فجر» شد؛ بی درافتادن با پنجه های ظلمت و پرده های شب؟

امروز، رسالت عظیم «تمهید» و زمینه سازی، بر دوش امّتی سنگینی می کند که با شهیدان، برای تداوم راه، پیمان خون بسته است.

باید از ثمره ی خون شهیدان، پاسداری کرد،

باید «باغ شهادت» را آبیاری نِمود،

باید علف هرزه های فساد را از مزرعه ی حیات، با داس «نهی از منکر» برچید و دور افکند.

این، همان فلسفه ی «انتظار» و مبنای امید بستن به «فرج آل محمّد» است.

آری… آن روز، دیدنی است!

ما در انتظار طلوع خورشید نیمه شعبان از «افق کعبه»ایم.

و برای برآمدن این انتظار، دستی به دعا بر می آوریم و نیاز به درگاه بی نیاز می بریم، تا این دستها و دیده ها را سرشار از لطف عیان و نهان خویش سازد.

این، آرزو امید ماست،

امید به تابش فروغ حیاتبخش امام عصر، بر همه اعصار و امصار!…

خدایا… امیدمان را برآور

و آن ذخیره ی «پرده نشین غیبت» را برسان!


۱- رواق روشنی، صص ۱۱۹ ـ ۱۲۲.


نویسنده: جواد محدثی

در خبرنامه سایت عضو شوید و آخرین مطالب سایت را در صندوق ایمیل‌تان دریافت کنید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا