… وعده ی خدا حتمی است.
امام مهدی علیه السلام نوید بخش نجات و رهایی است و آمدنش، تحقّق آرزوی دیرینه ی انسان در پهنه ی زمان و گستره ی زمین است.
آمدنش، «فجر اسلام» را دوباره از افق تاریخ، تابنده خواهد ساخت، آن گونه که انقلاب اسلامی و امام راحل رحمه الله با معجزه ی «خون» و سلاح «شهادت»، انفجاری در عصر ظلمت و سکون و سکوت پدید آورد و لرزه بر بنیان طاغوت ها و ابرقدرت ها انداخت.
حکومت جهانی آن پیشوای پنهان، درخشش دوباره ی ایمان و تجلّی قدرت الهی در پهنه ی گیتی خواهد بود که در «آخر الزمان»، به دست «صاحب زمان» انجام خواهد یافت.
سالاری از دودمان رسول، امامی از تبار عصمت و ولایت، و پیشوایی از نسل زهرا علیه السلام ظهور خواهد کرد که آن «پرچم هدایت» را که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم برافراشت و به دست علی و آل علی سپرد، در مقطعی دیگر از تاریخ، دوباره برخواهد افراشت؛ تا جهان را در سایه ی آن رایتِ بلندخدایی، بار دیگر به ساحل امن و به وادی ایمن برساند.
«نیمه ی شعبان»، نوید بخش برآمدن این آرزوهای دیرین است.
و… آن روز، روزی دیدنی و شیرین است.
روزی که جز «حق»، هیچ چیز حاکمیت نداشته باشد،
روزی که جز «عدالت»، هیچ سکه ای رواج نداشته باشد،
و قانونی جز «قرآن» اجرا نگردد،
و حاکمی جز مهدی علیه السلام فرمان نراند.
تحقّق این امید و آرزو، تلاشی عظیم و مجاهدتی سترگ می طلبد تا همه ی زمینه ها فراهم آید و موانع برچیده شود.
اراده ی الهی نیز پشتوانه ی این تحوّل تاریخی و فرا رسیدن آن «عصر درخشان» است؛ ولی آمادگی همه جانبه ی امّت انقلابی نیز شرط آن است.
مگر می توان هم آغوش «فجر» شد؛ بی درافتادن با پنجه های ظلمت و پرده های شب؟
امروز، رسالت عظیم «تمهید» و زمینه سازی، بر دوش امّتی سنگینی می کند که با شهیدان، برای تداوم راه، پیمان خون بسته است.
باید از ثمره ی خون شهیدان، پاسداری کرد،
باید «باغ شهادت» را آبیاری نِمود،
باید علف هرزه های فساد را از مزرعه ی حیات، با داس «نهی از منکر» برچید و دور افکند.
این، همان فلسفه ی «انتظار» و مبنای امید بستن به «فرج آل محمّد» است.
آری… آن روز، دیدنی است!
ما در انتظار طلوع خورشید نیمه شعبان از «افق کعبه»ایم.
و برای برآمدن این انتظار، دستی به دعا بر می آوریم و نیاز به درگاه بی نیاز می بریم، تا این دستها و دیده ها را سرشار از لطف عیان و نهان خویش سازد.
این، آرزو امید ماست،
امید به تابش فروغ حیاتبخش امام عصر، بر همه اعصار و امصار!…
خدایا… امیدمان را برآور
و آن ذخیره ی «پرده نشین غیبت» را برسان!
۱- رواق روشنی، صص ۱۱۹ ـ ۱۲۲.
نویسنده: جواد محدثی
